Wat een prachtig boek! Als liefhebber van de ruimte vond ik het enorm verhelderend en inspirerend. Ik zocht tijdens haar verwijzing naar de Apollo missies nog snel eens de speech van JFK uit 1962 op. Die raakt altijd diep, vooral met zulke krachtige woorden: "We choose to go the moon in this decade and do the other things. Not because they are easy, but because they are hard. And that is a challenge we are willing to accept!" Maar dan gebeurt er iets speciaal. Zelfs als iemand zoals ikzelf geïnspireerd, enthousiast en vurig overtuigd is van de ruimte-expansie en haar nobele doel, slaagt Marjolein Van Heemstra erin om je aan het denken te zetten. Ze laat ons de maan niet alleen zien als meer dan alleen een levenloos hemellichaam dat helden moeten bedwingen, maar geeft de maan haar stem terug - een stem waarvan velen zich niet bewust waren, waaronder ikzelf, dat ze bestond. Een stem die iedereen zou moeten horen. Het was een korte maar geweldige reis. Dank je wel, Marjolein